فیبروم‌ها که فیبرویید، میوم یا لیومیوم هم نامیده می‌شوند، از بزرگ شدن بخش عضلانی رحم ایجاد می‌شوند. برای درمان می‌توان از روش انتظاری، درمان دارویی و یا جراحی استفاده کرد؛ بنابراین همه فیبروم‌ها نیاز به درمان یا نیاز به جراحی ندارند.
در چه مواردی درمان جراحی توصیه می شود؟
۱. اگر فیبروم‌ها باعث خونریزی‌های غیرطبیعی رحمی شوند و به درمان دارویی جواب ندهند، نیاز به برداشتن جراحی خواهند داشت.
۲. فیبروم‌هایی که با تغییر شکل ظاهری رحم باعث ناباروری شده‌اند باید خارج شوند.
۳. فیبروم‌های بزرگی که باعث اثر فشاری روی احشای مجاور مانند مثانه، روده‌ها و یا حالب‌ها شده‌اند عموما نیاز به جراحی دارند.
۱. میومکتومی در این روش میوم رحمی برداشته می‌شود. این گزینه برای افرادی که تمایل به حفظ رحم جهت باروری دارند، ارجح است. البته ۱۰ تا ۲۵ درصد افراد ممکن است در آینده مجددا نیاز به جراحی پیدا کنند. میومکتومی به روش جراحی باز، لاپاروسکوپی و یا واژینال/هیستروسکوپی قابل انجام است. انتخاب نوع جراحی بستگی به اندازه، تعداد و محل قرارگیری فیبروم‌ها دارد.
میومکتومی / فیبروم‌های متعدد رحمی۲. ابلیشن اندومتر در این روش لایه رحمی روی بخش عضلانی که اندومتر نامیده می‌شود، تخریب می‌شود. این روش برای متوقف کردن خونریزی‌های رحمی غیرطبیعی مناسب است ولی باعث کوچک کردن یا از بین بردن فیبروم‌ها نمی‌شود.
۳. هیسترکتومی خارج کردن رحم، درمان قطعی فیبروم است. البته در افرادی انجام می‌شود که تمایل به حفظ باروری ندارند. معمولا وقتی سایر روش‌ها مناسب نباشد و یا شک به بدخیمی وجود داشته باشد، هیسترکتومی گزینه اصلی درمان است که به روش باز یا لاپاروسکوپی قابل انجام است.
۴. آمبولیزاسیون شریان رحمی یک روش کم تهاجمی و مداخله‌ای است که در بیمارستان انجام می‌شود. این روش با بلوکه کردن عروقی که به فیبروم‌ها خونرسانی می‌کنند باعث کوچک کردن آنها و بهبود علایم بیمار می‌شود. در افرادی که مایل به بارداری در آینده هستند توصیه نمی‌شود.
